Door Ben Eshuis, unitmanager Kentalis
Het is alweer een tijdje terug, september 2012, dat ik aansloot bij een overleg tussen gedragskundigen van Aveleijn en Kentalis op de bovenverdieping van het Witte Huis in Borne. We bespraken onze ideeën om de diagnostiek rondom kinderen in een vorm van multidisciplinaire samenwerking onder te brengen. Van meet af aan stond hierbij ook een forse beer op de samenwerkingsweg: ‘Ontschotten’. Sindsdien is het zorglandschap in Nederland helaas nog niet zo ingericht dat die beer verdwenen is en interdisciplinaire ketensamenwerking vanzelfsprekend is. Integendeel.
Mede daarom is de Twentse realisatie van een structurele, multidisciplinaire samenwerking ten dienste van diagnostiek en behandeling van het jonge kind een prestatie van formaat. Dat heeft in mijn ogen alles te maken met eigenaarschap. We staan niet onverschillig tegenover kwaliteit van zorg, willen leren en verbeteren en beseffen dat we elkaar als specialist daarvoor nodig hebben. Dit heeft de afgelopen jaren risicobereidheid, moed en liefde voor het experiment gevraagd. Een houding van ‘Wie hoalt de kop d’r veur’.
Zo word ik er dan ook gelukkig van dat we er nooit voor gekozen hebben ons expertisecentrum te verzelfstandigen, buiten onze organisaties te plaatsen. Het welslagen blijven we zo zien als onze gezamenlijke inhoudelijke en financiële verantwoordelijkheid.
We mogen terecht trots zijn op KiECON en wij hopen dat deze Twentse vonk landelijk overspringt.
